بسم الله نور النور.
ای دل روشن بمان! ضلالت به خود راه مده.
روشن بمان و روشنی ببخش...
تسلیم و محتاج باش به سر منشاء نور.
مؤمن و متوکل بمان به او...
که با او بودن عین روشنیست، و بی او بودن عین ضلالت.
پی نوشت : در این متن منظور از ضلالت، تاریکی دل است، در ابتدا می خواستم از ظلمت استفاده کنم که صرفا اشاره به تاریکی ظاهری داشت، اما ضلالت اشاره به تاریکی باطن دارد.
سبقت رحمته غضبه
و ائمه مظهر رحمت خدا... پس همان به که دست بر دامان این گوهرهای نور بزنیم و راه را از آنهان بخواهیم تا اوج بگیریم و بیش از این نپسندیم که در قفس بمانیم و بال پرواز نگشاییم ..