حتما باید اسکناسمان پاره و فرسوده شود، یا سکه پول ها بر روی دستمان باد کند و از صدای جیرینگ جیرینگ آن در جیبمان خجل شویم!
حتما باید قدری پول در جیب کاپشن و پالتوی زمستانیمان جا بماند، پولی که در محاسبه دارایی هایمان دیگر جایگاهی ندارد.
یا باید اسکناسی بر روی زمین بیوفتد و ما با دیدن آن از روی زمین برداریمش که دستمان به صدقه دادن برود...؟!

نمی دانم چه شده است ما را! اما می دانم آن صدقه ای ارزش دارد که حتی در هنگام تنگدستی هم داده شود.
امام علی علیه السّلام فرمودند:
إِذَا أَمْلَقْتُمْ فَتَاجِرُوا اللَّهَ بِالصَّدَقَةِ ؛
اگر تنگدست شدید با صدقه دادن با خدا معامله کنید.
نهج البلاغه، حکمت 250

صدقه